பயம் ஆபத்தை எதிர்கொள்ளும் நிச்சயமற்ற உணர்வு, இது உண்மையான அல்லது கற்பனையானதாக இருக்கலாம். மனிதனின் இந்த முதன்மை மற்றும் சுய பாதுகாப்பு உணர்வு ஊக்கமளிக்கும் மற்றும் அவசியமானது. தெரியாத பயத்தின் உணர்வு இல்லாமல், நீங்கள் எதிர்பார்ப்பதற்கு மாறாக ஒரு நிகழ்வை நான் அறிவேன் என்ற பயம் இல்லாமல், இருப்பு முடிவுக்கு வரும். பயம் உங்களை எச்சரிக்கையாக இருக்க வைக்கிறது, அதன் அடிப்படை பங்கு உயிர்வாழ்வதாகும்.
பேரிக்காய் பயத்தை நிர்வகிக்கவும் இது மிகவும் சிக்கலான பணியாக இருக்கலாம், குறிப்பாக இளம் குழந்தைகளுக்கு. அறிமுகமில்லாத சூழ்நிலையில் பயம் உறைந்து போகும். குழந்தைகளுக்கு அது ஆகலாம் அவர்களின் வளர்ச்சியில் கடுமையான குறுக்கீட்டில். எனவே, உங்கள் குழந்தைகளுக்கு அவர்களின் அச்சங்களை நிர்வகிக்க நீங்கள் கற்பிக்க வேண்டியது அவசியம். ஆனால் மற்றவர்கள், அவற்றைக் கடக்க தேவையான கருவிகளை நீங்கள் அவர்களுக்கு வழங்குகிறீர்கள்.
குழந்தைகளுக்கு அவர்களின் பயங்களை எதிர்த்துப் போராட உதவுதல்
குழந்தைகளை நோக்கிய தந்தையர் மற்றும் தாய்மார்களின் பணிகள் முடிவற்றவை. அவர்களின் வாழ்நாள் முழுவதும், நீங்கள் அவர்களுக்கு வளர, வளர, தன்னம்பிக்கை பெற, முடிவுகளை எடுக்கத் தெரிந்த மற்றும் பலவற்றிற்கு உதவ வேண்டும். ஆனாலும் ஒவ்வொரு கேள்விக்கும் உங்களிடம் எப்போதும் எளிய பதில் இருக்காது. மேலும் என்னவென்றால், இந்த விஷயத்தை எவ்வாறு கையாள்வது என்பது உங்களுக்குத் தெரியாது. இதைச் செய்ய, நீங்கள் எப்போதும் இலக்கியத்தை நம்பலாம், அதன் பரந்த மற்றும் விரிவான வகைகளில் உங்களுக்கு மதிப்புமிக்க உதவியை வழங்க எப்போதும் உங்கள் விரல் நுனியில் இருக்கும்.
கதைகள் மூலம் உங்கள் பல சந்தேகங்களுக்கு விடை பெறலாம், கூட, உங்கள் குழந்தைகளின் வளர்ப்பு தொடர்பான பல்வேறு சிக்கல்களை நிர்வகிக்க கதைகளின் தார்மீகத்தைப் பயன்படுத்துங்கள். குழந்தைகளுக்கு அவர்களின் அச்சங்களை நிர்வகிக்க கற்றுக்கொடுப்பதற்காக இந்த குழந்தைகளின் கதையை இன்று நாங்கள் உங்களிடம் கொண்டு வருகிறோம்.
உங்கள் அச்சங்களின் நாடு, பக்கோ லோபஸ் முனோஸ் எழுதியது
ஒரு காலத்தில் ஜூலியா என்ற சிறுமி இருந்தாள், இந்த பெண் எல்லாவற்றிற்கும் பயந்தாள். ஜூலியா இருளைப் பற்றி பயந்தாள், அவள் தனியாக இருப்பதைப் பற்றி பயந்தாள், அவளும் பலருடன் இருந்தபோது பயந்தாள். தவிர, பூனைகள் மற்றும் நாய்கள், பறவைகள், அந்நியர்கள், கடல் நீர், கிணறு ஆகியவற்றிற்கு அவள் பயந்தாள், ஜூலியா எல்லாவற்றிற்கும் பயந்தாள்.
ஆனால் சிறிய ஜூலியாவை குறிப்பாக பயமுறுத்திய ஒன்று இருந்தது, அது கதைகளில் தோன்றிய அரக்கர்கள்தான். நான் பல விஷயங்களுக்கு பயந்ததால், நான் ஒருபோதும் பள்ளிக்கு செல்ல விரும்பவில்லை, அவள் விளையாடுவதற்கு வெளியே செல்லக்கூட விரும்பவில்லை, அவள் வீட்டில் பூட்டப்பட்ட நாட்களைக் கழித்தாள் ஜன்னல் வழியாகப் பார்க்கிறது. அவளுடைய தாய் ஒவ்வொரு நாளும் வெளியே சென்று தெருவில் விளையாடச் சொன்னாள், ஆனால் அவள் ஒருபோதும் விரும்பவில்லை, மிகவும் பயந்ததால் அவள் மிகவும் வருத்தப்பட்டாள்.
இரவு வந்ததும், ஜூலியா இன்னும் பயந்தாள், எப்போதும் பெற்றோருடன் படுக்கையில் தூங்குவதற்கு தன்னால் முடிந்ததைச் செய்தாள். ஒரு இரவு, படுக்கை மிகவும் கடினமாக நகர ஆரம்பித்தது, சிறுமி பெற்றோரை பயந்து எழுந்தாள். அவர் படுக்கையில் எழுந்து நின்று தனது பெற்றோரை எழுப்ப முயற்சிக்கும்போது குதிக்க ஆரம்பித்தார். திடீரென்று, அவரது காலடியில் ஒரு பெரிய துளை தோன்றியது, அவர் கீழே விழுந்தார் ஒரு ஸ்லைடு கீழே.
ஜூலியா அழுவதையும், அங்கிருந்து வெளியேற உதவுமாறு பெற்றோரை அழைக்கத் தொடங்கினாள், ஆனால் அவர்கள் கேட்கவில்லை. அவர் ஒரு வழியைத் தேட நடக்கத் தொடங்கினார், ஆனால் அதைக் கண்டுபிடிக்க முடியாதபோது, அவர் ஒரு மரத்தின் மீது சாய்ந்து அழத் தொடங்கினார். திடீரென்று, ஜூலியா ஒரு சத்தம் கேட்டது, அவளை மிகவும் பயமுறுத்தியது, அது என்னவென்று பார்க்க அவள் எல்லா இடங்களிலும் பார்த்தாள். அந்தச் சிறுமி கண்களை மிகவும் இறுக்கமாக மூடிக்கொண்டாள், அவள் அப்படி எழுந்திருப்பாளா என்று, அவள் அவற்றைத் திறக்கும்போது, ஒரு கருப்பு நாய் அவள் முன் தோன்றியது.
ஜூலியா உறைந்து, திடீரென்று நாய் பேசத் தொடங்கியது, நீங்கள் என்னை வைத்திருக்கிறீர்கள்! அத்தகைய பயமுறுத்தும் பெண்ணை நான் ஒருபோதும் சந்தித்ததில்லை! நீ பயத்தின் ராணி!
சிறுமியால் வாய் திறக்க முடியவில்லை, பேசும் நாயைப் பார்ப்பதில் முட்டாள்தனமான கலவையும், நாய்களுக்கு அவள் உணர்ந்த பயமும், அவர்கள் பேச அனுமதிக்கவில்லை. பின்னர் நாய் ஜூலியாவுக்கு அவர் யார், ஏன் அவர் இருக்கிறார் என்பதை விளக்கத் தொடங்கினார். இது நாய் மற்றும் அவர் தனது அச்சத்தின் காட்டின் பாதுகாவலராக இருந்தார். அவர் தனது அச்சங்கள் அனைத்தும் அங்கு வாழ்ந்ததாகவும், ஏராளமானவை இருப்பதால், அவற்றையெல்லாம் அவரால் கட்டுப்படுத்த முடியாது என்றும் கூறினார்.
ஜூலியா அந்த எல்லா விஷயங்களுக்கும் பயப்பட விரும்பவில்லை, ஆனால் அதை எப்படித் தவிர்ப்பது என்று தெரியவில்லை என்று விளக்கினார். பிறகு நாய் விளக்கினார், பயம் பயப்பட வேண்டும்! நீங்கள் அதை எப்படி செய்வது? என்று ஜூலியா கேட்டாள். உங்கள் நண்பர்களை எப்படி பயமுறுத்துகிறீர்கள்? ஜூலியா பதிலளித்தார், புயுயுவைக் கத்துகிறார். நல்லது, பயம் அப்படி பயமுறுத்துகிறது, நாய் பதிலளித்தது.
பயத்தை பயமுறுத்துவதில் உறுதியாக இருந்த ஜூலியா, நாயை தன்னிடம் கொண்டு வரும்படி கேட்டாள், எங்கும் வெளியே, நாய் ஒரு பெரிய கட்டியை தன் முன் வைத்தது. ஜூலியா பூவை கத்த ஆரம்பித்தாள், அதனால் அவளுடைய பயம் பயந்து போய்விடும். ஆனால் நாய் அந்த பெரிய மூட்டையை கண்டுபிடித்தபோது அவரது ஆச்சரியம் வந்தது அவள் பிரதிபலிக்கும் முன் ஒரு கண்ணாடியில். மிகவும் ஆச்சரியமாக, அவள் அந்த நாய் என்ன அர்த்தம் என்று கேட்டாள்.
மேலும் பயம் இல்லை என்று நாய் விளக்கினார், அச்சம் நீங்களே உருவாக்கியது ஜூலியா, அவர் கூறினார். சிறுமி, புவு தொடர்ந்தாள், அவளைச் சுற்றியுள்ள அனைத்தும் விலகிச் செல்லத் தொடங்கின, நாய்கள், பூனைகள், இருள், நாய் கூட வெளியேறின. அப்போதிருந்து, ஒவ்வொரு முறையும் ஜூலியா பயத்தை உணர்ந்தபோது, அந்த பயம் பயப்பட வேண்டும் என்பதை அவள் நினைவில் வைத்தாள்! மேலும் ஏதோ அவளை பயமுறுத்தும்போது அவள் புவூ என்று சொல்வாள், இதனால் அவள் எப்போதும் தன் பயத்தை மறைக்க முடிந்தது.
இறுதியில்